"De Mont Ventoux, een 1.912 meter hoge kale berg in de Provence wordt mythische kwalificaties toegedicht. Het is de zwaarste beklimming in de Tour de France vanwege een combinatie van de lengte van de klim, de verschillende stijgingspercentages en vooral de weersomstandigheden. Het kan er hard waaien en tegelijkertijd heel warm zijn. Een Tour de France met de Mont Ventoux erin slaat niet alleen een bres in het peloton, maar staat ook garant voor spektakel."
Als je dit zo leest denk je niet aan een plaats waar je voor de lol heen gaat. Toch zijn wij (Bob en Matthijs) in een weekend die kant opgereden om FF de berg op te trappen. Op vrijdag 18 oktober zijn we in een ruk van Nederland naar Orange (zuid-Frankrijk) gerden. Deze reis van bijna 1200Km was zo gepiet, in Frankrijk komen nauwelijks files voor en kan je lekker vlot door rijden, zolang je maar lachend op de foto staat (Sorry Bob voor de bekeuring). In Orange hadden we een mooi hotel in het midden van de stad met uitzicht op het oude theater. Orange is een oude vesting stad met een oud stadscentrum. Na een hapje eten en een klein biertje toch optijd naar bed voor de grote dag van morgen. De klim naar Mout Ventoux
Zaterdag na een niet al te best Frans ontbijt gaan we met de auto richting Bedoin. Dit is de start plaats voor de klim naar de top. Ik moet er wel bij zeggen dat veel mensen een langere aanloop nemen voor dat ze aan de beklimming beginnen. Na al onze spullen gepakt te hebben begint de grote klim naar de top. Het pakken van de spullen kost wel wat moeite. Je weet dat het weer op de top kan spoken, en als je met 60Km per uur in de afdaling zit dan is het erg fijn dat je een extra jackie aan heb. Deze trek je niet graag aan als het 18graden is, en je het vooruit zicht heb van een lange zware klim. Bob trekt zijn fietsjasje aan en laat de rits open, ik steek mijn jas op mijn rug onder mijn shirt. De weg naar de voet van de berg geeft een mooi uitzicht op de top die gehuld is in mist. Na een paar kilimeter komen we aan de voet van de berg en kan het klimmen beginnen. Met dit soort inspanningen is het belangrijk dat je vaak wat eet en voldoende drinkt. Voor een eventueel noodgeval heb ik 2 blikjes cola in mijn fietstasje gedaan. Dit werk altijd. Bob heeft het wel zwaarder met zijn verzet dat hij rond moet trappen, maar gelukkig is het steigingsspercentage niet zo erg dat hij moet afstappen. De Mout Ventoux kent grof weg de volgende steiginspercentages.
0->5Km 4,5%
5->10Km 9,5%
11->15Km 9%
15-> 20Km 7%
De laatse klim is 11%
Je kunt rustig opwaren en na het echte werk weer uitrusten tot de slot klim die tevens laat zien waarom hij zoveel bijnamen heeft. Als je de bocht omgaat naar de top/finish heb je het idee dat er vanuit het niets in muur verschijnt. De mist / laag hangende bewolking versterken dit effect.
Gelukkig is tijdens de fietstocht naar boven is het weer geweldig, een licht briesje, een waterig zonnetje. Het gevolg is dat je mooi van de berg af kan kijken en tijdens het fietsen heerlijk van de omgeving kan genieten. Tijdens de klim naar boven kom je soms ook mensen op een fiets tegen die er wat minder van genieten. De echte klimmers trappen in een ruk naar boven, maar wij nemen een paar stops tijdens de klim om rustig weer op adem te komen en wat energie in te slaan. Tijdens een van deze stops besluiten we dat we ieder op zijn eigen tempo moet doorfietsen. Dit voorkomt dat we elkaar kapot gaan fietsen. Bij de volgende rust plaats word er op de ander gewacht. Dit blijkt ook niet de oplossing te zijn als we hoger op de berg komen. De temparatuur is lang niet zo aangenaam als benden bij de start. Na een klein eerbeton bij Tom Simpson fiets ik door naar de top. Voor de mensen die het niet weten, deze Simpson is tijdens de Tour de France van 1967 tijdens de klim naar de top overleden, vermoedelijk aan de gevolgen van een overdosis doping. Dit monument is een klein bedevaartsoord voor fietsers. Vanaf hier is het nog maar een klein stukje naar de top. Het weer is nu koud en erg winderig. Tevens fiets je in de wolken dat er voor zorgt dat soms het zicht minder is dan 30meter. De weg naar de top word gemarkeerd door geel zwarte palen, Bob wist mij te vertellen dat er 500 staan, en ze zijn allemaal genummerd. De weg gaat namelijk door een skiegebied. Dus aan het begin weet je hoeveel er nog komen. Mij is dit echter gelukkig niet opgevallen. Terug tellen vanaf 500 is geen pretje.
Op de top is het een drukte van je welste, veel fietsers hebben een volgauto bij zich. Dus op de top zijn er veel mensen die netjes hun fiets in de auto leggen en dus niet op de fiets gaan afdalen. Dit is tenslotte het leukste gedeelte van een beklimming.
Op de top staat een mooi bord waar iedereen mee op de foto wil. Het is dus ook voor ons dringen geblazen. Gelukkig stikt het er weer van de Hollanders dus het is geen probleem om iemand te vinden om een foto te maken.
Na een spannende afdaling met snelheden oplopend tot bijna 70Km per uur komen we veilig aan in Bedoin. Helaas begon het tijdens het afdalen te miezeren, anders waren we zeker de 70 gepasseerd. Op de weg naar beneden krijg je pas door hoe steil het is. Op het moment dat je je remmen los laat accelereert je fiets in een record tempo. Bij snelheden boven de 50Km per uur kun je niet meer bijtrappen!! De rest van de snelheid komt puur door het hoogte verschil. Op weg naar beneden kom ik een auto tegen, deze stopt in de berm zodra hij ziet dat ik achter hem zit. Ik weet nu wel dat de remmetjes op de fiets niet gemaakt zijn voor zulke afdalingen. Aan de voet van de berg stop ik om op Bob te wachten, die is niet van het afdalen na zijn valpartij vorig jaar, maar het gaat steeds beter. Terwijl ik stil sta ruik ik mijn remblokjes, ook mijn banden zijn lekker warm. Dat is goed voor de grip;-)
Na dat we samen terug zijn gefiets hebben we de overwinning gevierd met een paar biertjes. Die avond toch maar optijd naar bed, morgen staat de Alpe d'-Heuze op het programma. Morgen ochtend kunnen we eerst rustuig bijkomen. We moeten we eerst bijna 300Km met de auto rijden voordat we in de buurt komen. Nu vlug naar bed, zodat we fit zijn voor de volgende berg.
vrijdag 25 september 2009
maandag 21 september 2009
Voorbereiding Franse Alpen
Op zondag 13 september hebben wij (Bob en Matthijs) als voorbereiding op de Alpen Boogies extreem gefietst. Dit is de tourtocht van Micheal Boogerd. Fietsen is iets wat de meesten wel kunnen, maar er vervolgens een berg mee op komen is andere koek. Vol goede moed hadden we ons ingeschreven voor de 100Km. Dit was ons tweede jaar, alleen vorig jaar zijn we als gevolg van een valpartij van Bob niet fietsend over de finish gekomen.
Het doel was dan ook voor dit jaar om zonder vallen over de finish te komen. De route van Boogiesextreem zit vol met klimmen van de bekende bergjes die er te vinden zijn in zuid limbug en het Belgisch grensgebied. De heuveltjes die we hier moeten beklimmen vallen in het niets met de poging om volgende week om de Mout Ventoux 1909 mtr en de bekendere Alpe d'Heuz 1860 mtr te beklimmen. Dit fietstochtje is dan ook een inventarisatie om te kijken of het wel verstandig is om 1100Km naar Franse Alpen te rijden om niet vervolgens na 2 Km naast je fiets te staan. De eerste 50Km van de route ging voorspoedig met een gemiddeld van 24,7Km/uur. Toen wisten we ook al dat we flink zouden in leveren op dit gemiddeld, want de zwaarste beklimmingen moesten nog komen. Gelukkig hadden we mooi weer en was het dus ook weer genieten van de omgeving. Het blijft immers een hobby, dus we genieten er ook van.
Bob had wat meer problemen om boven te komen dan ik. Het grote verschil is het soort fiets waar we op fietsen. Bob heeft een echte race fiets en ik zit op mijn crosshybride. Het grote verschil is dat ik een kleiner verzet heb dit gaat ten kosten van je topsnelheid. Maar zo hard fietsen wij niet dat dit voor mij problemen geeft. Op de steilste klimmetjes ging ik met een gangetje van 5Km/uur omhoog, soms moest je opletten dat je niet word ingehaald door een wandelaar die de fiets aan de hand heeft. Dit zijn dan ook de momenten dat ik mijn kleinste verzet probeer rond te trappen. Op deze klimmetje heeft Bob er duidelijk moeite mee om boven te komen. Gelukkig is hij niet de enige die lopend boven komt. De steiging van de heuveltjes in zuid Limburg en Belgie kennen een maximum van 20%. Gelukkig zijn het korte stukken dus met de tandjes opelkaar kun je dan net boven komen. Voor een ervaren wedstrijdfietser is het overigens geen enkel probleem. Die komen met de dubbele snelheid omhoog.
Na het klimmen komt ook altijd het afdalen, voor Bob is dit altijd een angstig moment. Bij de eerste editie van boogiesextreem is hij namelijk bij het afdalen hard ten val gekomen. En afdalen met een snelheid van 60Km/uur blijft een spannende aangelegenheid. De bandjes en de remmetjes kunnen natuurlijk altijd een keer falen. Ook een handje grind kan voor een boel ellende zorgen. Gelukkig gaat het dit jaar foutloos. De topsnelheid naar beneden was dit jaar 64km/uur. De laatste en meeste bekende klim is de Keutenberg en eindigd op de finish. De omroeper bij de finish moedigd je in dien nodig nog extra aan om de finish te halen. Het rondje van 100Km hebben we dit jaar in net geen 6uur rond gefietst. Het gemiddelde kwam uit op 17.4Km/uur. Als we dit gemiddelde halen op de Mount Ventoux of Alpe d'Heuz dan zijn we zeker de kampioen van de dag. Na dit dagje fietsen zijn we er klaar voor. Helaas gaat Kim niet mee, school is immers belangrijker dan fietsen in de Alpen. Hoe dit rit in de Alpen gaat verlopen kunnen jullie ook lezen op de weblog.
Het doel was dan ook voor dit jaar om zonder vallen over de finish te komen. De route van Boogiesextreem zit vol met klimmen van de bekende bergjes die er te vinden zijn in zuid limbug en het Belgisch grensgebied. De heuveltjes die we hier moeten beklimmen vallen in het niets met de poging om volgende week om de Mout Ventoux 1909 mtr en de bekendere Alpe d'Heuz 1860 mtr te beklimmen. Dit fietstochtje is dan ook een inventarisatie om te kijken of het wel verstandig is om 1100Km naar Franse Alpen te rijden om niet vervolgens na 2 Km naast je fiets te staan. De eerste 50Km van de route ging voorspoedig met een gemiddeld van 24,7Km/uur. Toen wisten we ook al dat we flink zouden in leveren op dit gemiddeld, want de zwaarste beklimmingen moesten nog komen. Gelukkig hadden we mooi weer en was het dus ook weer genieten van de omgeving. Het blijft immers een hobby, dus we genieten er ook van.
Bob had wat meer problemen om boven te komen dan ik. Het grote verschil is het soort fiets waar we op fietsen. Bob heeft een echte race fiets en ik zit op mijn crosshybride. Het grote verschil is dat ik een kleiner verzet heb dit gaat ten kosten van je topsnelheid. Maar zo hard fietsen wij niet dat dit voor mij problemen geeft. Op de steilste klimmetjes ging ik met een gangetje van 5Km/uur omhoog, soms moest je opletten dat je niet word ingehaald door een wandelaar die de fiets aan de hand heeft. Dit zijn dan ook de momenten dat ik mijn kleinste verzet probeer rond te trappen. Op deze klimmetje heeft Bob er duidelijk moeite mee om boven te komen. Gelukkig is hij niet de enige die lopend boven komt. De steiging van de heuveltjes in zuid Limburg en Belgie kennen een maximum van 20%. Gelukkig zijn het korte stukken dus met de tandjes opelkaar kun je dan net boven komen. Voor een ervaren wedstrijdfietser is het overigens geen enkel probleem. Die komen met de dubbele snelheid omhoog.
Na het klimmen komt ook altijd het afdalen, voor Bob is dit altijd een angstig moment. Bij de eerste editie van boogiesextreem is hij namelijk bij het afdalen hard ten val gekomen. En afdalen met een snelheid van 60Km/uur blijft een spannende aangelegenheid. De bandjes en de remmetjes kunnen natuurlijk altijd een keer falen. Ook een handje grind kan voor een boel ellende zorgen. Gelukkig gaat het dit jaar foutloos. De topsnelheid naar beneden was dit jaar 64km/uur. De laatste en meeste bekende klim is de Keutenberg en eindigd op de finish. De omroeper bij de finish moedigd je in dien nodig nog extra aan om de finish te halen. Het rondje van 100Km hebben we dit jaar in net geen 6uur rond gefietst. Het gemiddelde kwam uit op 17.4Km/uur. Als we dit gemiddelde halen op de Mount Ventoux of Alpe d'Heuz dan zijn we zeker de kampioen van de dag. Na dit dagje fietsen zijn we er klaar voor. Helaas gaat Kim niet mee, school is immers belangrijker dan fietsen in de Alpen. Hoe dit rit in de Alpen gaat verlopen kunnen jullie ook lezen op de weblog.
dinsdag 1 september 2009
Summit day Kim
Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier is hij dan.... Het volledige verhaal van Summit day. Een dag om nooit meer te vergeten.
Om 05h00 is het nog even wachten op de snowcat die ons net onder Pastuhova Rocks (4500m) zal afzetten. Het begint al meteen zwaar. Achter in de snowcat is het maar moeilijk ademhalen met de Russische uitlaatgassen. Met een flinke vaart rijdt hij onder een hoek van min 45 graden naar boven. Na 15 minuten staan wij onder Pastuhova Rocks (4500m). Tassen op de rug en meteen lopen. Het is koud en we lopen zigzaggend langzaam naar boven. Op eens zit er een man foto’s van ons te maken. Ik tel nog een keer onze gidsen, maar het is niemand van onze groep. Laat maar, denk ik… ik ben te moe om hier over na te denken. (later blijkt deze man ons de foto’s in het dal te verkopen. Hele gave foto’s die iedereen dan ook meteen heeft gekocht.
Kim en Matthijs (3 + 4 in de rij)
De gidsen hadden ons om de 45 minuten, 5 minuten rustpauze beloofd. Na 2,5 uur krijgen we de eerste ruststop. Moe begint iedereen te eten en te drinken. Op summit day is het belangrijk om te blijven drinken en eten. Helaas heb je hiervoor alleen de gelegenheid op het moment dat de gehele groep stopt. We gaan weer lopen, en beginnen aan de laatste zigzag direct de Seddle (5300m) in. De groep valt uit elkaar. Matthijs zit in de eerste en ik in de tweede. De tweede groep arriveerd in de Seddle en er ontstaat een discussie over wie verder wilt en wie wilt terug gaan. In de Seddle kijk je namelijk tegen het steilste stuk aan, dat naar de top van de Elbrus gaat. Dit geeft voor een aantal een mentale deuk. Na een peptalk van onze gids beslist, op 1 na iedereen door te gaan. Langzaam beginnen we in te lopen op de eerste groep die reeds eerder zijn vertrokken. Ik zie Matthijs nog net de hoek om gaan op weg naar de top. Ze gaan door. Iedereen op zijn eigen tempo. Het is een gevaarlijk passage. Als je valt heb je zeker je Ice-axe nodig…… (Ik loop nog steeds met mijn twee wandelstokken en de Ice-axe in mijn rugtas, en realiseer mij dat ik maar niet moet vallen).
Ik ga door en sla de hoek om…. Het kan nu nooit lang meer duren….. Plots zie ik voor mij de top. Matthijs staat er al op….. Matthijs komt terug gelopen en het duurt nog 10 minuten en om 13h30 ik sta er ook. Ik geef iedereen een dikke knuffel. Sacha (onze Rusische hoofdgids vind dit geweldig). Hij zet vlaggetjes rond de randen van de top, omdat er dit jaar met slecht weer 11 mensen in 1 week om het leven zijn gekomen omdat ze over de rand zijn gelopen. Letterlijk zijn ze over de rand gelopen de afgrond in.
Iedereen maakt foto’s en dan word het tijd om terug te gaan. Er blijven 3 personen achter en ik loop met Matthijs naar beneden. Ik heb het zwaar, erg zwaar. De uitdroging begint zijn tol te eisen. Uiteindelijk komen we terug in de Saddle en onze gids vertelt mij dat ik sneller moet afdalen. We moeten wachten op de laatste die de berg afkomen, en we horen dat die een andere weg hebben gekozen vanwege vermoeidheid. Ik probeer zoveel mogelijk te drinken en te eten om mijn lichaam weer van energie te voorzien. Na 45 min wachten zien we Chris tussen twee man naar beneden gedragen worden….. Het is nu 16h30 en het ziet er naar uit dat wij als groep Chris naar beneden moeten gaan dragen. Nog minimaal 3 uur afdalen en het word om 19h30 donker.... Het gaat dus krap worden. Ik heb geen energie meer om Chris te dragen, dus mag ik mijn eigen tas dragen. Matthijs helpt af en aan Chris dragen. Snel dalen we af. Voor mij en andere veel te snel. Steeds vaker houden we halt om Chris even een moment van rust te gunnen. Hij moet plassen… Ook dat nog… Dit geeft wel hilarische verhalen voor het moment dat wij een het bier zitten in het dal. Maar zover zijn we nog niet. De rescue is gebeld en wacht op ons boven Pastuhova Rocks (4800m). We komen de Saddle uit en zien beneden de rescue naar boven rijden. Ondertussen draagt Matthijs mijn tas en helpt hij mij naar beneden. 200 meter boven Pastuhova Rocks komen wij twee rescue mensen tegen die mijn naar beneden brengen….. Een stevige slok met water en rust brengt mij weer op de been. Ondertussen word Chris in een banaan naar beneden gedragen en in geladen. Hij zal de nacht in de Barrels doorbrengen. Eerst nog naar Priut 11 om zijn spullen op te halen en mij af te zetten. De rescue vind dat ik ook naar de Barrels moet, maar ik gedronken en gerust en voel mij weer prima.
’s Nachts probeer ik zoveel mogelijk te drinken, en ’s ochtends een stevig ontbijt. ’s Middags om 14h00 zijn weer weer veilig in het dal en drinken we bier. Chris is herstellende. Hij bleek op de Summit (5642m) acute hoogte ziekte met sterke uitdrogingsverschijnselen gekregen te hebben, en inelkaar gestort te zijn. Hij herrinnert zich niets meer van het avontuur. Zelfs van zijn plas momentje niet meer.
Kim
woensdag 19 augustus 2009
Het laatste Blog bericht voor de beklimming
Na de sauna van gisteren werd het al snel duidelijk dat het niet laat zou worden. Na nacht van zware regenval, hagel en onweer hebben we om 08h00 van heerlijk ontbijt genoten. Het is weer eens duidelijk geworden dat wij de slimste waren. De gordijnen zijn namelijk erg dun. Ongeveer net als vitrage (of zoiets). Wij hebben gisterenavond onze ramen afgeplakt met rugzakken en ducktape. Als enige geen last gehad van het onweer en de bijbehorende lichtflitsen.
Om 09h00 zijn we vanuit het dorp vertrokken. Een aantal puppy honden volgde ons al snel, op zoek naar voedsel. Als snel vroegen wij ons af hoever ze ons zouden volgen. Nou die kleine rakkers gingen mee tot de top en terug. Soms hielp onze gids ze over moeilijke stukken.
De eerste stuk van de wandeling ging volgens de gidsen veel te goed, dus halverwege gaven ze de verassing om van de weg af te gaan en direct door de weilanden naar de top toe te lopen. Stijgingspercentage van 60 procent.... een echte kuiten bijter.....pfffff iedereen heeft het gehaald en we kunnen beide goed met de snelheid van de groep meekomen. Om 15h00 waren wij terug in de stad en hebben we gelunchd. Iedereen is nu spullen aan het huren en ik (Kim) zit alleen in de "internet shop" dit bericht te typen. Onze gear is gisteren al goed gekeurd, en hebben allebij alleen een ice-axe nodig. Matthijs haald deze nu. Vanavond spullen pakken en dan morgen de bult op... Vanaf morgen hebben wij dus ook geen internet meer, en kunnen wij alleen via twitter updaten. Dit schijnt goed te werken.
Morgen gaan we naar een grote hut op de berg, en zal het voornamelijk acclimatisatie zijn.
Het dorpje hier is volledige gecontrolleeerd door de maffia. Dit merk je overal aan. Er lopen hier burger over straat met pistolen en er rijden veel te dure auto met geblindeerde ramen rond. We zijn al een aantal klerenkasten tegen gekomen, die je beter te vriend kan houden... maar ja vriendelijk lachen is er hier ook niet bij. Mensen denken hier dat als je lach je iets verbergt, en zullen ze je niet snel vertrouwen. De trip die we doen maakt het daarom erg uniek en speciaal. Er zijn namelijk maar weinig bedrijven in de wereld die deze trip kan organiseren, omdat je de relatie met de locals nodig hebt. Gavin ( de directeur die deze trip organiseerd ) is tevens aanwezig. Het is leuk om al zijn klim ervaringen te horen. Speciaal die van MT Everest en andere hoge bergen.
Bedankt voor jullie leuke reactie's en interesse. Het geeft ons een goede motivatie om het beste uit deze trip te halen. Hopelijk de top van Mt. Elbrus.
Kim en Matthijs
p.s. Er staan nieuwe foto's op de website.
Om 09h00 zijn we vanuit het dorp vertrokken. Een aantal puppy honden volgde ons al snel, op zoek naar voedsel. Als snel vroegen wij ons af hoever ze ons zouden volgen. Nou die kleine rakkers gingen mee tot de top en terug. Soms hielp onze gids ze over moeilijke stukken.
De eerste stuk van de wandeling ging volgens de gidsen veel te goed, dus halverwege gaven ze de verassing om van de weg af te gaan en direct door de weilanden naar de top toe te lopen. Stijgingspercentage van 60 procent.... een echte kuiten bijter.....pfffff iedereen heeft het gehaald en we kunnen beide goed met de snelheid van de groep meekomen. Om 15h00 waren wij terug in de stad en hebben we gelunchd. Iedereen is nu spullen aan het huren en ik (Kim) zit alleen in de "internet shop" dit bericht te typen. Onze gear is gisteren al goed gekeurd, en hebben allebij alleen een ice-axe nodig. Matthijs haald deze nu. Vanavond spullen pakken en dan morgen de bult op... Vanaf morgen hebben wij dus ook geen internet meer, en kunnen wij alleen via twitter updaten. Dit schijnt goed te werken.
Morgen gaan we naar een grote hut op de berg, en zal het voornamelijk acclimatisatie zijn.
Het dorpje hier is volledige gecontrolleeerd door de maffia. Dit merk je overal aan. Er lopen hier burger over straat met pistolen en er rijden veel te dure auto met geblindeerde ramen rond. We zijn al een aantal klerenkasten tegen gekomen, die je beter te vriend kan houden... maar ja vriendelijk lachen is er hier ook niet bij. Mensen denken hier dat als je lach je iets verbergt, en zullen ze je niet snel vertrouwen. De trip die we doen maakt het daarom erg uniek en speciaal. Er zijn namelijk maar weinig bedrijven in de wereld die deze trip kan organiseren, omdat je de relatie met de locals nodig hebt. Gavin ( de directeur die deze trip organiseerd ) is tevens aanwezig. Het is leuk om al zijn klim ervaringen te horen. Speciaal die van MT Everest en andere hoge bergen.
Bedankt voor jullie leuke reactie's en interesse. Het geeft ons een goede motivatie om het beste uit deze trip te halen. Hopelijk de top van Mt. Elbrus.
Kim en Matthijs
p.s. Er staan nieuwe foto's op de website.
dinsdag 18 augustus 2009
Een snel bericht van ons
Vandaag hebben wij de eerst beklimming gedaan naar 3090 meter. Het weer was over het algemeen heel redelijk. Wel regen gehad en hagel. Het beklimming ging erg stijl omhoog wat voor een deel van de groep echt zwaar was. Matthijs en ik zijn heel content over vandaag. Beide hebben wij het goed volgehouden met geen last van hoogte ziekte of lichamelijke klachten.
Vandaag hebben wij onze gearcheck gehad. Wij hebben toestemming de Elbrus met deze bepakking op te gaan. Vanavond gaan wij met z'n allen de sauna in...., avond eten en dan lekker slapen. Het eten is hier bijzonder goed. Niets te klagen. Prijzen voor drinken is spot goedkoop.... dus dat word met hoofdpijn terug naar Moscow.
De kamer is basic en zonder gordijnen waardoor wij al om 04h00 wakker waren. Verder is het hotel goed genoeg. Onze Indier uit de groep is op de eerste dag bezweken.... we weten nog niet wat zijn status is, maar dat gaan wij vanavond bij het eten wel te weten komen. Hij kwam als laatste boven en had erg veel moeite met zijn conditie.... op de terugweg heeft hij waarschijnlijk veel te veel van zijn energie gebruikt. Naar de lunch storte hij naar de grond en kon niet meer op zijn benen staan. Een van onze gidsen is een bergarts, en een van de teamleden is arts in opleiding dus er was voldoende medische begeleiding.
Kim en Matthijs.
Vandaag hebben wij onze gearcheck gehad. Wij hebben toestemming de Elbrus met deze bepakking op te gaan. Vanavond gaan wij met z'n allen de sauna in...., avond eten en dan lekker slapen. Het eten is hier bijzonder goed. Niets te klagen. Prijzen voor drinken is spot goedkoop.... dus dat word met hoofdpijn terug naar Moscow.
De kamer is basic en zonder gordijnen waardoor wij al om 04h00 wakker waren. Verder is het hotel goed genoeg. Onze Indier uit de groep is op de eerste dag bezweken.... we weten nog niet wat zijn status is, maar dat gaan wij vanavond bij het eten wel te weten komen. Hij kwam als laatste boven en had erg veel moeite met zijn conditie.... op de terugweg heeft hij waarschijnlijk veel te veel van zijn energie gebruikt. Naar de lunch storte hij naar de grond en kon niet meer op zijn benen staan. Een van onze gidsen is een bergarts, en een van de teamleden is arts in opleiding dus er was voldoende medische begeleiding.
Kim en Matthijs.
zondag 16 augustus 2009
Mission Accomplished
Vandaag....... Mission Accomplished
Aangezien ons zwaar bevochten hotel geen voorziening heeft om te ontbijten hebben wij in de metro heerlijke broodjes gekocht en in de pizzaria koffie gedroken. Hier hebben wij dan ook onze eerste glimlach mogen ontvangen..... wat een geweldige ervaring... Dit was al om 09h00 en hadden eigenlijk ons hoogte punt alweer gehad....
Bij het museum ter nagedachtenis van de russische cosmonauten waren ze zo vriendelijk ons te melden dat het museum pas om 11h00 open ging. Niet getreurd hebben wij een wandeling gemaakt in het nagelegen pretpark van russische makelaardij en van een vroege lunch genoten bij de Mc Donalds. Het museum was leuk om te zien, alleen alles in het Russische en geen Engelse gids.... Wij beginnen dus al een aardig woordje Russisch te spreken.
Wij hebben in de middag een stadwandeling gemaakt in de kunstenaarswijk die ons bij de grootste winkelstraat (Arbat) van Moskow bracht. Hier hebben kunnen wij op de terugweg leuke souveniers kopen. Het hotel met het hoogste uitzicht van Moscow zat dicht vanwege verbouwingen..... Op weg naar de bioscoop, vanavond een filmpje kijken is er ook niet bij.... deze bioscoop heeft geen Engelse films.... Matthijs heeft nog een klein onenigheidje gehad met een fanatieke beveiligingsbeambte... maar daarover bij terugkomst meer.
Tot zo ver vinden wij Moscow een mooie stad, en gaan wij er na de Mt. Elbrus met veel plezier naar terug.
Morgen om 05h00 gaat de wekker, en hebben wij een nieuwe reisdag voor de boeg.
Gegroet,
Kim en Matthijs
Helaas hebben wij vandaag een spectaculaire vliegshow gemist.
Aangezien ons zwaar bevochten hotel geen voorziening heeft om te ontbijten hebben wij in de metro heerlijke broodjes gekocht en in de pizzaria koffie gedroken. Hier hebben wij dan ook onze eerste glimlach mogen ontvangen..... wat een geweldige ervaring... Dit was al om 09h00 en hadden eigenlijk ons hoogte punt alweer gehad....
Bij het museum ter nagedachtenis van de russische cosmonauten waren ze zo vriendelijk ons te melden dat het museum pas om 11h00 open ging. Niet getreurd hebben wij een wandeling gemaakt in het nagelegen pretpark van russische makelaardij en van een vroege lunch genoten bij de Mc Donalds. Het museum was leuk om te zien, alleen alles in het Russische en geen Engelse gids.... Wij beginnen dus al een aardig woordje Russisch te spreken.
Wij hebben in de middag een stadwandeling gemaakt in de kunstenaarswijk die ons bij de grootste winkelstraat (Arbat) van Moskow bracht. Hier hebben kunnen wij op de terugweg leuke souveniers kopen. Het hotel met het hoogste uitzicht van Moscow zat dicht vanwege verbouwingen..... Op weg naar de bioscoop, vanavond een filmpje kijken is er ook niet bij.... deze bioscoop heeft geen Engelse films.... Matthijs heeft nog een klein onenigheidje gehad met een fanatieke beveiligingsbeambte... maar daarover bij terugkomst meer.
Tot zo ver vinden wij Moscow een mooie stad, en gaan wij er na de Mt. Elbrus met veel plezier naar terug.
Morgen om 05h00 gaat de wekker, en hebben wij een nieuwe reisdag voor de boeg.
Gegroet,
Kim en Matthijs
Helaas hebben wij vandaag een spectaculaire vliegshow gemist.
zaterdag 15 augustus 2009
De glimlach van een Rus is goud waard
Na een vlucht van 3 uur in een leeg vliegtuig zijn we nu dan eindelijk in Moskou. Doordat er bijna geen mensen in het vliegtuig zaten hebben we beide heerlijk gestrekt over 3 stoelen liggen slapen. Het wakker worden was voor beide minder fijn. Met je hoofd een uurtje op zo'n armluininkje liggen is niet echt fijn. Bij de douana stonden we netjes in de rij, tot we uit de rij werden gestuurd, we moesten naar een ander loket. Ineens waren we weer laatste. Matthijs ging toch even proberen bij een ander loketwaar geen mesnen stonden. In het russchiesche werd mij duidelijk gemaakt dat ik een formulier miste. De dame was erg behulpzaam en uiteindelijk mochten we aan de balie beide het formulier invullen. Het resultaat was wel dat we als laastste door de douane waren. Op naar de trein.... Even die taxichauffeurs afschudden....
Dat was geen enkel probleem, alleen de perron indeling was een beetje raar,van links naar rechts had je de perrons 2, 1, 4 en daarnaast 3. Dit is russchiesche logicha. Na een treinrit van 30 minuten stonden we bij de metero. Nu ging het avontuur echt beginnen. Ons russchies is niet erg best, sterker nog het is heel slecht. Na dat we beide in het bezit waren van een 20 ritten kaart konden we door naar de poortjes. Voor mijn ogen werd Kim klemgezet door de toegangscontrollehek. Na wat duw en trek werk was hij toch aan de andere kant. Moest ik nu het zelfde lot ondergaan??. Pasje voor de automaat en rustig lopen, helaas voor mij en tot vermaak van de omstanders zat ik ook klem bij de toegangscontrolle. De conclusie was duidelijk, we gingen door het verkeerde " gang". We hadden hetgang pad naar de door ons gebruikte gang geopend. We kennen het systeem inmiddels en dit gaat niet meer gebeuren.
De metero stations zijn zeer mooi om te zien, en iedere 2 minuten vertrekt er een metero in jouw richting. Na dat we een station tever waren gereden waren komen we dan uiteindelijk bij het Hotel.
Tot onze verbazing "kende" ze ons niet. Geen reservering. Op de uitnoding voor ons visum stond degelijk de naam van het hotel waar we nu stonden. Mr Bates bellen? in Ierland was het 6 uur in de ochtend, dat gaat hij niet leuk vinden, dan maar een SMS. Nr van de lokale tourorganisatie niet bereikbaar.
Gelukkig waren de dames van het hotel erg behulpzaam, ze hebben ons tweede hotel even gebeld of ze daar wel een reservering van ons hadden..... helaas daar waren we ook onbekend.
Na een tijd aan de balie te hebben gehangen. Uiteindelijk zijn er bijna een tiental dames betrokken geweest met onze niet bestaande reservering. Uiteindelijk hebben we zelf een luxe kamer geboekt. De hotels waren echter wel aldoor ons betaald aan de organisatie. Nu konden we dan eindelijk liggen in een bedje. Na een uurt te hebben geslapen waren we helemaal fit en klaar voor de actie. Eerst een ontbijtje en koffie.Toen richten het centrum. FF een bakkie doen bij een restaurant, het begon weer eens te regen. Ik liep even naar binnen om 2 nieuwe bakkies met koffie te halen. Na dat ik een klein beetje afgeleid was liet ik perongeluk de bekers vallen. De dames ruimde alles netje op. Bij het betalen van de reking waren de kapotte kopjes netje in rekening gebracht. Dit noemt met Russchiesche gastvrijheid.
Toen we op het Rode plein kwamen waren we op de plek die iedereen kent. En het is echt heel indrukwekkend hoe het er daar in het echt uitziet. Je kan je er uren vermaken, het is een locatie waar het stikt van de bruidsparen. In de uurtjes die we op en rond het Rode plein hebben doorgebracht hebben we wel minimaal 30 bruidsparen gezien. Het zou ons niet verbazen als het er 50 of meer zijn geweest. Ze komen met dikke limosines, het liefste van type hummer, met een minimum lengte van 8mtr. Je kunt hier uren naar kijken. Na een wandeling bij het Kremlin zijn we een heelberoemd winkelcentrum voor de rijkden in gegaan. Ze verkopen hier alles,tevens loopt het vol met bruidsparen. Na ook hier wat gegeten te hebben zijn we terug gegaan richting het hotel. Het hotel heeft 28 verdipingen en wij zitten op kamer 2828, en idd dat is kamer 28 op verdieping 28. We hebben uitzicht over eens van de grootste stadsparken van de wereld. 6 maal groter dan het beroemde park in NY. Aan de rand van het park hadden we al een markt gezien met een verzamling van gebouwen. Het plan was om een rondje te wandelen over de markt om vervolgens een hapje te eten en zoetjes aan het bedje op te gaan zoeken. We hebben immers een nachtje gemist. (terwijl Matthijs hier druk aan het typen is, zal Kim inmiddels wel in zijn bedje liggen). Tevens hebben we het plan van morgen doorgenomen. Wandeling door de kunstenaarswijk, museum van de KGB, wapenkamer van de Tsaar bekijken (is bij het Kremlin),om vervolgens op de boulevaar een hapje te eten. Na het eten gaan we een bioscoopje pakken.
Maandag morgen heel erg vroeg worden we opgehaald door de Russchiesche organisatie om ons naar het vliegveld te brengen. Wij zullen het ritje naar het vliegveld gebruiken om hem duidleijk te maken dat wij niet blij zijn met de gang van zaken hoe het dus ver is geregeld. Het verhaal begon natuurlijk al met een " uitnodiging" die niet klopte. We kregen geen visum.Vervolgens blijkt de reservering niet te zijn gemaakt,of niet te kloppen. We hebben wat extra kosten gemaakt omdat we zelf het hotelvooraf moesten betalen. De reisorganisatie heeft al gezegt om dat te vergoeden. Wat ons vandaag echt op gevallen is dat er niemand lacht. Maar dan ook niemand. Een eenvoudige glimlach bestaat hier niet. Wij denken dat het komst door het verleden van de USSR. Maar het gaat ons lukken om de mensen ook hier een glimlach ophun gezicht te krijgen. Het internet Cafe gaat nu dicht, verder was het mijn eerste keer dat ikop een russchies toetsenbord heb zitten typen... фвукрг фыацудт Of wel in het Nederlands weltrusten lieve blog lezers.
Dat was geen enkel probleem, alleen de perron indeling was een beetje raar,van links naar rechts had je de perrons 2, 1, 4 en daarnaast 3. Dit is russchiesche logicha. Na een treinrit van 30 minuten stonden we bij de metero. Nu ging het avontuur echt beginnen. Ons russchies is niet erg best, sterker nog het is heel slecht. Na dat we beide in het bezit waren van een 20 ritten kaart konden we door naar de poortjes. Voor mijn ogen werd Kim klemgezet door de toegangscontrollehek. Na wat duw en trek werk was hij toch aan de andere kant. Moest ik nu het zelfde lot ondergaan??. Pasje voor de automaat en rustig lopen, helaas voor mij en tot vermaak van de omstanders zat ik ook klem bij de toegangscontrolle. De conclusie was duidelijk, we gingen door het verkeerde " gang". We hadden hetgang pad naar de door ons gebruikte gang geopend. We kennen het systeem inmiddels en dit gaat niet meer gebeuren.
De metero stations zijn zeer mooi om te zien, en iedere 2 minuten vertrekt er een metero in jouw richting. Na dat we een station tever waren gereden waren komen we dan uiteindelijk bij het Hotel.
Tot onze verbazing "kende" ze ons niet. Geen reservering. Op de uitnoding voor ons visum stond degelijk de naam van het hotel waar we nu stonden. Mr Bates bellen? in Ierland was het 6 uur in de ochtend, dat gaat hij niet leuk vinden, dan maar een SMS. Nr van de lokale tourorganisatie niet bereikbaar.
Gelukkig waren de dames van het hotel erg behulpzaam, ze hebben ons tweede hotel even gebeld of ze daar wel een reservering van ons hadden..... helaas daar waren we ook onbekend.
Na een tijd aan de balie te hebben gehangen. Uiteindelijk zijn er bijna een tiental dames betrokken geweest met onze niet bestaande reservering. Uiteindelijk hebben we zelf een luxe kamer geboekt. De hotels waren echter wel aldoor ons betaald aan de organisatie. Nu konden we dan eindelijk liggen in een bedje. Na een uurt te hebben geslapen waren we helemaal fit en klaar voor de actie. Eerst een ontbijtje en koffie.Toen richten het centrum. FF een bakkie doen bij een restaurant, het begon weer eens te regen. Ik liep even naar binnen om 2 nieuwe bakkies met koffie te halen. Na dat ik een klein beetje afgeleid was liet ik perongeluk de bekers vallen. De dames ruimde alles netje op. Bij het betalen van de reking waren de kapotte kopjes netje in rekening gebracht. Dit noemt met Russchiesche gastvrijheid.
Toen we op het Rode plein kwamen waren we op de plek die iedereen kent. En het is echt heel indrukwekkend hoe het er daar in het echt uitziet. Je kan je er uren vermaken, het is een locatie waar het stikt van de bruidsparen. In de uurtjes die we op en rond het Rode plein hebben doorgebracht hebben we wel minimaal 30 bruidsparen gezien. Het zou ons niet verbazen als het er 50 of meer zijn geweest. Ze komen met dikke limosines, het liefste van type hummer, met een minimum lengte van 8mtr. Je kunt hier uren naar kijken. Na een wandeling bij het Kremlin zijn we een heelberoemd winkelcentrum voor de rijkden in gegaan. Ze verkopen hier alles,tevens loopt het vol met bruidsparen. Na ook hier wat gegeten te hebben zijn we terug gegaan richting het hotel. Het hotel heeft 28 verdipingen en wij zitten op kamer 2828, en idd dat is kamer 28 op verdieping 28. We hebben uitzicht over eens van de grootste stadsparken van de wereld. 6 maal groter dan het beroemde park in NY. Aan de rand van het park hadden we al een markt gezien met een verzamling van gebouwen. Het plan was om een rondje te wandelen over de markt om vervolgens een hapje te eten en zoetjes aan het bedje op te gaan zoeken. We hebben immers een nachtje gemist. (terwijl Matthijs hier druk aan het typen is, zal Kim inmiddels wel in zijn bedje liggen). Tevens hebben we het plan van morgen doorgenomen. Wandeling door de kunstenaarswijk, museum van de KGB, wapenkamer van de Tsaar bekijken (is bij het Kremlin),om vervolgens op de boulevaar een hapje te eten. Na het eten gaan we een bioscoopje pakken.
Maandag morgen heel erg vroeg worden we opgehaald door de Russchiesche organisatie om ons naar het vliegveld te brengen. Wij zullen het ritje naar het vliegveld gebruiken om hem duidleijk te maken dat wij niet blij zijn met de gang van zaken hoe het dus ver is geregeld. Het verhaal begon natuurlijk al met een " uitnodiging" die niet klopte. We kregen geen visum.Vervolgens blijkt de reservering niet te zijn gemaakt,of niet te kloppen. We hebben wat extra kosten gemaakt omdat we zelf het hotelvooraf moesten betalen. De reisorganisatie heeft al gezegt om dat te vergoeden. Wat ons vandaag echt op gevallen is dat er niemand lacht. Maar dan ook niemand. Een eenvoudige glimlach bestaat hier niet. Wij denken dat het komst door het verleden van de USSR. Maar het gaat ons lukken om de mensen ook hier een glimlach ophun gezicht te krijgen. Het internet Cafe gaat nu dicht, verder was het mijn eerste keer dat ikop een russchies toetsenbord heb zitten typen... фвукрг фыацудт Of wel in het Nederlands weltrusten lieve blog lezers.
Abonneren op:
Posts (Atom)
