Summit day Kim

Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier is hij dan.... Het volledige verhaal van Summit day. Een dag om nooit meer te vergeten.

Om 05h00 is het nog even wachten op de snowcat die ons net onder Pastuhova Rocks (4500m) zal afzetten. Het begint al meteen zwaar. Achter in de snowcat is het maar moeilijk ademhalen met de Russische uitlaatgassen. Met een flinke vaart rijdt hij onder een hoek van min 45 graden naar boven. Na 15 minuten staan wij onder Pastuhova Rocks (4500m). Tassen op de rug en meteen lopen. Het is koud en we lopen zigzaggend langzaam naar boven. Op eens zit er een man foto’s van ons te maken. Ik tel nog een keer onze gidsen, maar het is niemand van onze groep. Laat maar, denk ik… ik ben te moe om hier over na te denken. (later blijkt deze man ons de foto’s in het dal te verkopen. Hele gave foto’s die iedereen dan ook meteen heeft gekocht.

Kim en Matthijs (3 + 4 in de rij)

De gidsen hadden ons om de 45 minuten, 5 minuten rustpauze beloofd. Na 2,5 uur krijgen we de eerste ruststop. Moe begint iedereen te eten en te drinken. Op summit day is het belangrijk om te blijven drinken en eten. Helaas heb je hiervoor alleen de gelegenheid op het moment dat de gehele groep stopt. We gaan weer lopen, en beginnen aan de laatste zigzag direct de Seddle (5300m) in. De groep valt uit elkaar. Matthijs zit in de eerste en ik in de tweede. De tweede groep arriveerd in de Seddle en er ontstaat een discussie over wie verder wilt en wie wilt terug gaan. In de Seddle kijk je namelijk tegen het steilste stuk aan, dat naar de top van de Elbrus gaat. Dit geeft voor een aantal een mentale deuk. Na een peptalk van onze gids beslist, op 1 na iedereen door te gaan. Langzaam beginnen we in te lopen op de eerste groep die reeds eerder zijn vertrokken. Ik zie Matthijs nog net de hoek om gaan op weg naar de top. Ze gaan door. Iedereen op zijn eigen tempo. Het is een gevaarlijk passage. Als je valt heb je zeker je Ice-axe nodig…… (Ik loop nog steeds met mijn twee wandelstokken en de Ice-axe in mijn rugtas, en realiseer mij dat ik maar niet moet vallen).

Ik ga door en sla de hoek om…. Het kan nu nooit lang meer duren….. Plots zie ik voor mij de top. Matthijs staat er al op….. Matthijs komt terug gelopen en het duurt nog 10 minuten en om 13h30 ik sta er ook. Ik geef iedereen een dikke knuffel. Sacha (onze Rusische hoofdgids vind dit geweldig). Hij zet vlaggetjes rond de randen van de top, omdat er dit jaar met slecht weer 11 mensen in 1 week om het leven zijn gekomen omdat ze over de rand zijn gelopen. Letterlijk zijn ze over de rand gelopen de afgrond in.

Iedereen maakt foto’s en dan word het tijd om terug te gaan. Er blijven 3 personen achter en ik loop met Matthijs naar beneden. Ik heb het zwaar, erg zwaar. De uitdroging begint zijn tol te eisen. Uiteindelijk komen we terug in de Saddle en onze gids vertelt mij dat ik sneller moet afdalen. We moeten wachten op de laatste die de berg afkomen, en we horen dat die een andere weg hebben gekozen vanwege vermoeidheid. Ik probeer zoveel mogelijk te drinken en te eten om mijn lichaam weer van energie te voorzien. Na 45 min wachten zien we Chris tussen twee man naar beneden gedragen worden….. Het is nu 16h30 en het ziet er naar uit dat wij als groep Chris naar beneden moeten gaan dragen. Nog minimaal 3 uur afdalen en het word om 19h30 donker.... Het gaat dus krap worden. Ik heb geen energie meer om Chris te dragen, dus mag ik mijn eigen tas dragen. Matthijs helpt af en aan Chris dragen. Snel dalen we af. Voor mij en andere veel te snel. Steeds vaker houden we halt om Chris even een moment van rust te gunnen. Hij moet plassen… Ook dat nog… Dit geeft wel hilarische verhalen voor het moment dat wij een het bier zitten in het dal. Maar zover zijn we nog niet. De rescue is gebeld en wacht op ons boven Pastuhova Rocks (4800m). We komen de Saddle uit en zien beneden de rescue naar boven rijden. Ondertussen draagt Matthijs mijn tas en helpt hij mij naar beneden. 200 meter boven Pastuhova Rocks komen wij twee rescue mensen tegen die mijn naar beneden brengen….. Een stevige slok met water en rust brengt mij weer op de been. Ondertussen word Chris in een banaan naar beneden gedragen en in geladen. Hij zal de nacht in de Barrels doorbrengen. Eerst nog naar Priut 11 om zijn spullen op te halen en mij af te zetten. De rescue vind dat ik ook naar de Barrels moet, maar ik gedronken en gerust en voel mij weer prima.

’s Nachts probeer ik zoveel mogelijk te drinken, en ’s ochtends een stevig ontbijt. ’s Middags om 14h00 zijn weer weer veilig in het dal en drinken we bier. Chris is herstellende. Hij bleek op de Summit (5642m) acute hoogte ziekte met sterke uitdrogingsverschijnselen gekregen te hebben, en inelkaar gestort te zijn. Hij herrinnert zich niets meer van het avontuur. Zelfs van zijn plas momentje niet meer.

Kim